او نه تنها خود روح دعا و نیایش بود بلکه آموزگار بزرگ دعا و راز و نیاز به شمار می رفت و زنان و مردان فضیلت خواه و کمال جو و درست اندیش را به سوی خودسازی و اوج در پرتو دعا برمی انگیخت و در فرصت های گوناگون بدین وسیله آنان را به سوی خدا توجه می داد.
در روایت است که پس از رحلت پیامبر گرامی، زنان بنی هاشم در کانون وحی و رسالت گرد آمده و شیون می کردند و با شعر و نثر، از افتخارات خود می گفتند.آن حضرت با این که در سوگ خورشید رسالت لبریز از غم و اندوه بود، رو به آنان کرد و فرمود:
«اترکن التعداد و علیکن بالدعا» (7) ؛
دست از شمارش افتخارات بردارید و به دعا و نیایش و پرستش خدای یکتا و فرمانبرداری از او مباهات کنید و بر شایسته کرداری و عدالت خواهی و آزادگی افتخار نمایید.
(7) بحارالانوار، ج 2، ص 522.