پس از رحلت رسول الله صلی الله علیه و آله زنان مدینه در عزای پیامبر اکرم به عزاداری و نوحه خوانی پرداختند. در بین عرب سوگواری و مراسم عزاداری با سنتهای خاص و گاهی خارج از حدّ تعادل و معقول بود. در این هنگام فاطمه زهرا علیها السلام با نکته ای کوتاه ولی پر معنی جهتی صحیح به عزاداری آنان دادند و فرمودند:
«اُتْرکْنَ التَّعْدادَ وَ عَلَیْکُنَّ بِالدُّعا».(1) ؛
ای زنان عزادار! دست از شمارش افتخارات و صفات بردارید و به دعا و عبادت بپردازید.
و این همچون دیگر توصیه های معصومین علیهم السلام است که سفارش کردند تا گریه های خود را جهت معنوی و ارزشی بخشید و هر گاه خواستید بر شهید و یا غریبی گریه کنید بر حسین بن علی علیه السلام گریه کنید.
«قال الرضا علیه السلام: اِنْ کُنْتَ باکِیاً لِشَیءٍ فَابْکِ لِلْحُسَیْن بْنِ عَلِیِّ بْنِ اَبی طالِبٍ». (2) .
حضرت رضا علیه السلام فرمودند: اگر در شرایطی و بر چیزی خواستی گریه کنی، پس بر حسین پسر علی ابن ابی طالب گریه کن.
(1) نهج الحیاة، ص 150.
(2) بحارالانوار، ج 44، ص 285.