آن گاه که رسول صلی الله علیه و آله در بستر بیماری بود و بی تابی زهرا علیهاالسلام را می دید، به او مژده شهادت و وصال را داد و زهرا علیهاالسلام در دم خندید. (9) این آخرین لبخند او بود.
آن که با شنیدن مژده وصال و پیوستن به رسول صلی الله علیه و آله چهره اش به لبخند نشست، فقط زهرا علیهاالسلام بود.
راستی چه کسی است که با شنیدن خبر درگذشت و شهادتش ذوق کند و هم چون غنچه بشکفد؟
به راستی اگر علی علیه السلام نبود برای زهرا علیهاالسلام مانندی نبود، از آدم گرفته تا دیگران. (10) اگر علی علیه السلام می گوید: "والله لابن ابی طالب انس بالموت من الطفل بثدی امه" (11) زهرا علیهاالسلام هم می گفت. "اللهم عجل وفاتی سریعا". (12) .
و اگر تو می بینی آن که بر مرگ زند خنده علی اکبر اوست.
و اگر می بینی که پیروانش عاشق مرگ و شهادتند، تا آنجا که آن نوجوان بسیجی با فریاد"یا زهرا" خود را به زیر تانک های دشمن بعثی می اندازد، و آن گونه حماسه می آفریند؛ همه و همه از زهرا علیهاالسلام آموختند.
آنان که در کربلا عید خون گرفتند و بر سجاده سرخ خود عاشقانه نشستند و عنوان بهترین اصحاب (13) را برای همیشه برخود خریدند، مقتدا و اسوه شان زهرا علیهاالسلام بود.
(9) مسند احمد، ج 6، ص 77؛ صحیح مسلم، ج 4، ص 194 ؛ صحیح ترمذی، ج 5، ص 710؛ صحیح بخاری، ج 6، ص 12.
(10) کافی، ج 1، ص 461.
(11) نهج البلاغه، خطبه 5. "به خدا سوگند من از کودک به سینه مادرش به مرگ مأنوس ترم".
(12) "یا رب انی قد سئمت الحیاة و تبرمت بأهل الدنیا فالحقنی بأبی الهی عجل وفاتی سریعا"؛ پروردگارا از زندگی خسته و روی گردان شده ام و از شیفتگان به دنیا بلاها و مصیبت های ناگوار دیدم، خدایا مرا به پدرم متصل گردان و مرگ مرا زود برسان؛ عوالم، ج 11، ص 487؛ احقاق الحق، ج 19، ص 160.
(13) اشاره به خطبه حسین علیه السلام در غروب تاسوعا که اهل بیت و اصحاب خود را بهترین اهل بیت و اصحاب می خواند. "فانی لا اعلم اصحابا اولی و لا خیر من اصحابی و لا اهل بیت ابر و لا اوصل من اهل بیتی فجزاکم الله عنی جمیعا خیرا"؛ من اصحاب و یارانی بهتراز یاران خود ندیده ام و اهل بیت و خاندانی باوفاتر و صدیق تر از اهل بیت خود سراغ ندارم، خداوند به همه شما جزای خیر دهد؛ طبری، ج 7، ص 321؛ کامل ابن اثیر، ج 3، ص 285؛ ارشاد مفید، ص 231؛ الملهوف، ص 151.