«بسم الله الرحمن الرحیم. الحمد لله الذی اذهب عنا الحزن، ان ربنا لغفور شکور، الذی احلنا دار المقامة من فضله، و لا یمسنا فیها نصب و لا یمسنا فیها لغوب. الهی انت المنی، و فوق المنی، اسئلک ان لا تعذب محبی و محب عترتی بالنار». (17)
به نام خدای بخشنده مهربان، حمد اختصاص به خدایی دارد که حزن و اندوه را از ما زدود، به درستی که پروردگار ما بسیار بخشنده و شکرگزار است، کسی که از فضل خود ما را در بهشت ساکن گردانید تا در آن رنجی به ما نرسد.
پروردگارا! تو آرزوی من و بالاتر از آرزوی من هستی، از تو می خواهم دوستدارانم و دوستداران فرزندانم را در آتش عذاب نکنی.
(17) بحارالانوار، ج 27، ص 139، ح 144، به نقل از کنز جامع الفوائد؛ تاویل الآیات الظاهره، ج 2، ص 484 - 485 ح 12، به نقل از شیخ صدوق.