«وَاتَّقُوا اللَّهَ الَذّی تَساءَلُونَ بِهِ وَالْاَرْحامَ» (65)

«از خدایی بپرهیزید که (همگی به عظمت او معترفید و) هنگامی که چیزی از یکدیگر می خواهید، نام او را می برید. (ونیز) از (قطع رابطه با) خویشاوندان خود، پرهیز کنید. زیرا خداوند مراقب شماست.»

«رحم» عبارت از همان جهت وحدتی است که بین خویشان و نزدیکان برقرار می باشد، و منشأ آن هم این است که هستی آنها، از یک پدر و مادر و یا از یکی از آن دو ریشه می گیرد، و این یک جهت واقعی است که بین خویشاوندان جاری است، ولذا از نظر صورت و سیرت و هم از نظر جسم و روح آثاری حقیقی و غیر قابل انکار بر آن مترتب است و اگرچه گاهی عوامل مخالفی یافت می شود که اثر خویشاوندی را تضعیف کرده یا از جهتی هم تا سر حد عدم از بین می برد، ولی هیچگاه این آثار به کلی و صددرصد از بین نمی رود، در هر حال خویشاوندی از نیرومندترین وسایل سازگاری طبیعی بین افراد یک خانواده است، و استعداد آن در به هم پیوست نمودن افراد خانواده فوق العاده شدید می باشد و لذا اثر نیکی که در بین خویشاوندان به جای می گذارد، به مراتب بیشتر از اثری است که در بین سایرین باقی می گذارد، و همین طور بدی در مورد نزدیکان، بیش از بدی در مورد بیگانگان اثر می گذارد (66)

پس قهری است که در این آیه به صله رحم تأکید شود در همین رابطه حدیثی از طریق اهل سنت رسیده است که ابن عباس می گوید:

«این آیه در شأن رسول اللَّه صلی اللَّه علیه و آله و اهل بیت او که صاحب ارحام او هستند نازل شده است هر سبب و نسبی در روز قیامت قطع خواهد شد مگر سبب و نسب رسول اکرم صلی اللَّه علیه و آله»

هر کس به رسول اکرم اقتدا کند و ارتباطش را با اهل بیت وی قوی گرداند، این رشته اتصال در قیامت به سود او تمام خواهد شد.